Termoizolacja budynku mieszkalnego odgrywa ogromną rolę, ponieważ zabezpiecza obiekt przed wydostawaniem się z niego ciepła. Ma to ogromne znaczenie zwłaszcza w okresie późnojesiennym i zimowym, kiedy temperatura spada często poniżej 0 stopni Celsjusza. Jeśli nasz dom nie zostanie więc pod tym względem właściwie zabezpieczony, wówczas będziemy się musieli liczyć ze znacznie wyższymi rachunkami za ogrzewanie. Na rynku znajdziemy szeroką paletę różnych materiałów służących do ociepleń. Najpopularniejsze są oczywiście te tradycyjne, czyli wełna mineralna i styropian 5 cm, ale oprócz nich mamy jeszcze do wyboru m.in. polistyren ekstrudowany czy keramzyt.
W ociepleniach wszelkich obiektów użytkowych prym wiodą dwa klasyczne materiały, czyli wełna oraz styropian (in. polistyren ekspandowany). Wełna mineralna charakteryzuje się dużą elastycznością, dzięki czemu idealnie i bardzo szczelnie dopasowuje się do miejsc, które ma za zadanie wypełnić. Ponadto jest niezwykle odporna na wysoką temperaturę (w zasadzie niepalna), co powoduje, że w danym obiekcie znacznie wzrasta poziom bezpieczeństwa przeciwpożarowego. W tym przypadku współczynnik przewodzenia ciepła (tzw. lambda) wynosi 0,045–0,032 W/(mK), co jest wynikiem w pełni satysfakcjonującym.
Jedyną wadą jest średnia odporność na wilgoć – jeśli nasycenie nią będzie zbyt duże, wówczas wełna może utracić swoje właściwości termoizolacyjne. Omawiany materiał znakomicie nadaje się zwłaszcza do ocieplania ścian warstwowych, dachów, podłóg, a nawet konstrukcji szkieletowych. W sklepach znajdziemy go pod czterema różnymi postaciami – mat (przeznaczonych do izolacji cienkich ścian działowych, poddaszy i dachów krokwiowych), płyt (głównie podłogi poddaszy, drewniane stropy i ściany zewnętrzne), granulatu (do wyjątkowo trudno dostępnych miejsc, np. szczelin i stropodachów) oraz otuliny (do ocieplania rur). Z kolei styropian, czyli polistyren ekspandowany, jest nieco tańszy, ale równie popularny co wełna.
Odznacza się lekkością i nienasiąkliwością, co przekłada się na dużą odporność na gnicie. Jego współczynnik przewodzenia ciepła lambda kształtuje się na poziomie 0,031-0,045 W/(m.K). Występuje kilka odmian styropianu, które różnią się pod względem gęstości. Zasada jest prosta – im jest ona wyższa, tym materiał jest bardziej odporny i wykazuje lepsze właściwości termoizolacyjne. Płyty o niskiej gęstości są stosowane przeważnie do ocieplania stropodachów i ścian trójwarstwowych (niewielkie obciążenia mechaniczne), płyty średnio gęste do dachów i podłóg, natomiast twarde i przez to bardziej wytrzymałe – do stropów, a także ścian fundamentowych i piwnicznych.
Wadą omawianego materiału jest niska odporność na wysoką temperaturę oraz niektóre rozpuszczalniki organiczne, które czasami występują w masach hydroizolacyjnych i klejach bitumicznych.
Pozostałe materiały termoizolacyjne stosowane w budownictwie
Oprócz wełny mineralnej i płyt styropianowych, do ocieplania obiektów mieszkalnych wykorzystuje się jeszcze kilka innych materiałów termoizolacyjnych. Nie są one tak chętnie stosowane, głównie ze względu na wyższą cenę, ale również zasługują na krótki opis:
Polistyren ekstrudowany – znany też pod nazwą styrodur XPS, wyróżnia się ponadprzeciętną twardością i odpornością na korozję biologiczną. Jego współczynnik przewodzenia ciepła wynosi 0,42–0,029 W/(mK). Ze względu na te właściwości stosuje się go przede wszystkim w miejscach narażonych na nieustanny kontakt z wodą albo duże obciążenia (np. na dachach płaskich, tarasach czy zewnętrznych ścianach piwnic).
Keramzyt – występuje w formie drobnych granulek z gliny. Jego atutem jest niepalność, niska nasiąkliwość i wysoka odporność na niską temperaturę, dlatego nadaje się zwłaszcza do ocieplania podłóg na gruncie oraz ścian piwnicznych i fundamentowych.
Płyty PIR – wykonywane z poliuretanu, posiadają zazwyczaj frezowane krawędzie. Odznaczają się wyjątkowo niskim współczynnikiem przewodzenia ciepła – 0,023-0,029 W/(m.K). Z tego względu sprawdzają się przy izolacjach dachów, ścian zewnętrznych, tarasów, fundamentów i stropów.
